Dit seizoen gingen we aan de slag met een aantal nieuwe en creatieve thema's; een daarvan was 'gedurfde compositie'.
In de fotografie maken we vaak, bewust of onbewust, gebruik van compositieregels. Hiervan is de zogenaamde 'regel van derden' een heel bekend voorbeeld. Sommige fotografen maken daarnaast graag gebruik van 'invoerende lijnen', liefst vanuit de linkeronderhoek van de foto. Er zijn ook regels die zeggen dat je dingen niet moet doen, zoals het onderwerp en/of de horizon in het midden van de foto zetten. En bij portretten 'hoort' de focus op het hoofd te liggen (bij dieren op de kop) en dan met name op de ogen.
Bij besprekingen van foto's vormen deze regels vaak ook de maatstaven om het beeld te beoordelen. Dat is jammer, want zo beperken we ons als fotografen juist onnodig. Compositieregels kunnen soms best een houvast bieden, maar ze vormen geen doel op zichzelf: compositie moet altijd ten dienste staan van het verhaal dat de foto wil vertellen. Het kan heel leerzaam zijn om daarom eens bewust af te wijken van de regels die wij onszelf als fotografen vaak opleggen.
Tijdens de clubavond van 23 mei hebben we een aantal foto's bekeken waarbij clubleden juist een of meerdere compositieregels hadden 'overtreden'. Dat leverde een erg levendige en leerzame avond op! Hieronder volgt een selectie van de foto's die we hebben bekeken. De foto hierboven is gemaakt door Arina, die het onderwerp van de foto heel laag in beeld zette. Het is ook een foto met een verhaal erachter.
Bij de foto hieronder, gemaakt door Jan Ploeger, heeft de fietser weinig 'kijkruimte': hij fietst eerder het beeld uit dan erin. Toch levert dit een krachtig beeld op, mede door de harde contrasten (er is weinig grijs) en de scherpe schaduw van de fietser op de bestrating.
Jan Lukas maakte onderstaande foto bij een ringrijwedstrijd in Oost-Souburg. Het hoofd van het voorste paard is op een aparte manier gekaderd, het is niet zo gebruikelijk om dit halverwege 'af te snijden'. Er zijn meerdere elementen in dit beeld die opvallen en die ook een verhaal vertellen over wat er is vastgelegd, zoals de kerktoren rechts, de versiering van de manen en de rug van het roodbruine paard erachter. Ook de heldere kleuren dragen bij aan dit bijzondere en fraaie beeld:
Tina koos ervoor om nu eens niet de kop van de poes in beeld te brengen, maar deze weg te laten en te kijken wat er dan met het beeld gebeurde:
Berry toonde een serie foto's van strandhokjes waartussen licht en schaduw bijna abstracte vormen en lijnen maakten. Onderstaande foto is er een uit deze serie. Bij de kadering van dit beeld juist geen invoerende lijnen:
Nel zette bij deze foto het onderwerp pontificaal in het midden. Mooi zijn ook de structuren en licht in het zand om het bijna verdwenen bankje heen:
Tot slot nog een eigenzinnige foto van Arina. Zij fotografeerde de 'skyline' van Westkapelle vanaf de dijk, maar dan nu eens niet zoals deze vrijwel altijd wordt vastgelegd. Door een lantaarnpaal als hoofdonderwerp te nemen en de horizon behoorlijk scheef te zetten, krijgt de foto en daarmee ook de kijk op Westkapelle een heel andere dynamiek:
Reactie plaatsen
Reacties